رواية حب حياتي الفصل الثالث 3
حب حياتي
"الفصل الثالث"
"استغفروه"
مؤمن : حنين
حنين : نعم
مؤمن : ممكن نقعد نتكلم شويه
حنبن : ممكن 
* قعدو ف الصالون و مؤمن متوتر جدا و مش عارف يبدأ منين و هى كانت فاكره انه هيقول لها كلام يفرحها
مؤمن : انا اسف
حنين : اسف . اسف ليه
مؤمن : انا هحكيلك بس ارجوكى متزعليش
حنين : اتفضل
مؤمن : انتى كنتى عارفه انى كنت خاطب واحده زميلتى و كنت بحبها اوى و حصل بينا خلافات كتير و انفصلنا .
*حنين دمعت ده كان اخر كلام تتمنى تسمعه منه
مؤمن : انا اتجوزتك عشان والدى تعبان و صحته انتى عارفاها كويس و دى كانت رغبته
*حنين وقفت
حنين : انت بتقول ايه 
مؤمن :ارجوكى متعيطيش
حنين : ايه خايف عليا مثلا انا عملتلك ايه عشان تعمل فيا كده لما انت مش عايزنى اتجوزتنى ليه
انا عملتلك ايه عشان تعمل فيا كده لما انت مش عايزنى اتجوزتنى ليه ليه كده
مؤمن : اللى انتى عايزاه هعمله لك
حنين : هنطلق
مؤمن : انتى بتقولى ايه
حنبن : بقولك هنطلق
مؤمن : موافق بس بعد 6شهور عشان بابا عنده عمليه ومش عايز الزعل يأثر عليه
حنين : انت ما شاء الله اخد قرار كمان و حاسب كل شئ 
موافقه عشان عمو بس انت ملكش اى علاقه بيا لا من قريب و لا من بعيد اوضتى فين
موافقه عشان عمو بس انت ملكش اى علاقه بيا لا من قريب و لا من بعيد اوضتى فين * مؤمن شاور لها على الاوضه و هى دخلت تجرى و فصلت تعيط كل احلامها اتهدت و بدل ما يكون احسن يوم ف عمرها بقى اسوء يوم
و مؤمن حاسس انه عاوز يعيط مكنش يحب انه يجرحها بالشكل ده بس هو معندوش مشاعر يديهالها هو فعلا بيرتاح لها و حس انه فرح لما اتجوزها بس هو اقنع نفسه انه فرحان لانه خلاص نفذ رغبه اهله و اتجوز ومش هيضايقوه تانى و يتكلمو عن ارتباطه بس حاسس انه خايف عليها
* حنين فضلت تعيط كتير لانها اتمنت اليوم اللى تلبس فيه الفستان الابيض لمؤمن بس هو كسر فرحتها
قامت من مكانها و غيرت هدومها و اتوضت و صلت و دعت ربنا انه يختار لها الخير و يصبرها
و نامت
ف الوقت ده اهل حنين اتصلو و قالو انهم هيجولها بعد ساعه
مؤمن : ادخلى اجهزى عشان اهلك على وصول 
حنين : طيب
* دخلت حنين و اقسمت انها هتلعب بأعصابه و لبست عبايه اوف وايت و سابت شعرها و حط روج ماهى مبتعرفش تحط غيره
* مامتها و باباها و اخوها و صلو و مؤمن فتح لهم و سلم عليهم
مؤمن : ثوانى هبلغ حنين انكو وصلتو
سهير : براحتك يا حبيبى
* مؤمن خبط على الاوضه بتاعتها
حنين : ادخل انا خلصت
مؤمن : حنين ماما 
حنين : ماما مالها 
* مؤمن منبهر بشكلها هى ازاى كده شويه طفله و شويه بتكبر كده مؤمن بيكلم نفسه " ايه جو صغيره ع الحب ده "
" مؤمن : احم اهلك وصلو بره
حنين : بجد 
طب انا هخرج لهم بقى
طب انا هخرج لهم بقى * جت تخرج من الاوضه مؤمن مسك ايدها
مؤمن : انتى رايحه فين ؟
حنين : مش بتقول ماما و بابا بره 
مؤمن : ايوه قولت بس ده ايه علاقته و انك تخرجى بالشكل ده 
حنين : شكلى ماله 
مؤمن : حنين شعرك اربطيه و شيلى اللى النيله اللى انتى حطاه ده
حنين : انت مالك بيا اصلا
مؤمن : طايب والله لو ما عملتى اللى قولت عليه لهعمله انا و انتى حره
حنين : يوووه بقى
* بدأت تربط شعرها و تمسح الروج
مؤمن : عالم مبتجيش غير بالعين الحمرا
حنين : 
مؤمن : يالله نخرج بقى
حنين :
* خرجو و مؤمن مسك ايدها و هى لسه هترفض
مؤمن : يا اختى اسكتى خلى الليله دى تعدى
* حنين سلمت على اهلها و هزرو كتير و كانو بيمثلو انهم متفاهمين مع بعض و مؤمن مبسوط انها متغاظه منه
و بعدين اهلها روحو
بعدها حنين ظبطت الدنيا و جت دخله اوضتها مؤمن اتكلم
سميه : انا هدخل لها
مؤمن : اتفضلى يا ماما
سميه خبطت على الاوضه و فتحت لها حنين و هى لابسه اسدال و عنيها وارمه من العياط و اول ما شافت سميه رمت نفسها ف حضنها
سميه : مالك يا حببتى اهدى
حنين : مبيحبنيش يا ماما
سميه : اهدى يا حنين اجمدى
حنين :
سميه : انا عايزه اقولك على حاجه
مؤمن ابنى والله طيب بس هو اتعقد منها لله اللى كانت السبب
حنين : لما هو بيحبها متجوزهاش ليه
سميه : هحكى لك بس اوعى مؤمن يعرف حاجه
حنبن : حاضر
سميه : البنت اللى مؤمن حبها و خطبها كان اسمها مى مكنتش محجبه و كانت مفهمه مؤمن انها بتحبه و طول الوقت طلبات طلبات و هو عشان بيحبها كان بيجيب لها كل اللى تطلبه مع الوقت هى بدأت تهمله و تهمشه و فجأه قلعت الدبله و قالت له مش عارفه اكمل احنا مش شبه بعض
و هو دخل ف حاله سكوت و بعدها ب اقل من اسبوع اتخطبت لواحد تانى و عزمت مؤمن على خطوبتها قلبه انجرح و تعب ف حياته كتير
*حنين عيطت عشانه و على اللى مر بيه
سمية : حنين الله يكرمك يا بنتى رجعيلى اينى اللى مكنش بيبطل ضحك و الله هو ما بقى بيحبها
هو بس خايف يحب ف اللى يحبه يبعد عنه متسيبهوش انا عارفه انك بتحبيه
حنين :
سميه : ايوه يابنتى انا اللى مربيكو و عارفه
حنين : هو وجعنى اوى
سميه : حقك عليا 
حنين : متقوليش كده يا ماما 
سميه : هو مبيحبيش يجرح حد و هو كمان حاسس بالذنب و هيعمل المستحيل عشان تسامحيه 
و انا جنبك و معاكى
و انا جنبك و معاكى حنين : ربنا يخليكى ليا يا ماما انا ارتحت لما اتكلمت معاكى
سميه : الله يريح قلبك ، انا هقوم انزل و انتى خلى بالك منه
حنين : حاضر
*حنين قامت خرجت من اوضتها
لاقيته قاعد قدام التلفزيون ف جت قعدت جنبه عشان تتفرج
حنين : بتتفرج على ايه
مؤمن : سبحان مغير الاحوال ما كنتى من دقيقه مش طيقانى
حنين : اصل انا فكرت كويس و قولت كلها كام شهر و ننفصل ف نعيش اخوات وقام اهلنا احنا اسعد زوجين لحد ما نطمن على صحه بابا انور
*مؤمن فكره الانفصال بتضايقه بس حاول يدارى ده هو اللى اختار بقى
الصبح هى صحيت و غيرت هدومها و قررت تخرج تحضر الفطار و تتجاهله
قامت فعلا و دخلت المطبخ ف الوقت ده مؤمن برده كان رايح المطبخ ف سمع حنين بتتكلم
حنين : هو انا هفضل طول عمرى انسى اشغل البوتاجاز و انا اقول برده البيض مش بيستوى ليها
ليها حق ماما والله
انا ايه اللى خلانى اتجوز كان زمانى قاعده بفطر احسن معاهم
*مؤمن واقف و سامعها و هى بتتخانق مع كل حاجه ف المطبخ
مؤمن : احم صباح الخير ممكن أجهز الفطار انا على فكره
حنين : بس انا مش عايزه افطر و لا عايزه منك حاجه
مؤمن : انا عايز اعملك الفطار و هنتكلم
حنين : وانا مش عايزه اتكلم
مؤمن : طيب هعمل الفطار و هنتكلم
اهو زى ما انتى عايزه
حنين : لو سمحت انت متهزرش معايا ابدا انا مش لعبه ف ايد معاليك
مؤمن: صوتك
حنين : انا الحقيقه مش عايزاك تسمع صوتى حتى بص من حقى ارد عليك و ده صوتى
مؤمن : انا بس عايز اتكلم معاكى
حنين : بس انا مش عايزه اتكلم يا ابيه
مؤمن : ابيه
حنين : اها أبيه طول عمرى بقولك يا أبيه
مؤمن : انا جوزك دلوقتى
حنين : مؤقتا
مؤمن : حنين بلاش الطريقه دى
حنين : اظن انا قولت لحضرتك ملكش اى علاقه بيا
مؤمن : حنين بالله عليكى انا فيا اللى مكفينى
حنين : المطلوب ايه ؟
مؤمن : تعالى نعمل فطار و نتكلم و احنا بناكل
حنين : مش هاكل معاك و لا هاكل اصلا
مؤمن : وانا خلاص مش هاكل
حنين : براحتك
*خرجو و قعدو ف الصاله و حنين بتبص ف الارض
مؤمن : انا اسف
حنين : هو انت كسرت لى موبيلى و هتتأسف
مؤمن : حنين انا عايز احكيلك
حنين : و انا مش عايزه اعرف حاجه كلها كام شهر و نطلق
*مؤمن اتضايق و قام و سابها
و حنين قامت و عملت سندويتش ليها و جت تاكل افتكرت انه كان جعان ومش رضى ياكل عشان هى مرضيتش تاكل ف عملت له سندويتش و نسكافيه و راحت تخبط على باب اوضته
مؤمن : ايوه يا حنين
حنين : فطارك ع السفره
و سابته و دخلت اوضتها هو فرح بحنيتها و انها بتفكر فيه حتى و هو مزعلها و قعد اكل و بعدين مامته طلعت لهم
سميه : الف مبروووك يا حبيبى
مؤمن : الله يبارك فيكى يا ماما
سميه : امال حنين فين
مؤمن : ف اوضتها اقصد جوا يعنى
مؤمن : شكرا يا حنين
حنين : متشكرنيش انا يهمنى صحة عمو أنور
بعد مرور اسبوع كل واحد فيهم كان هينزل شغله.
فجأه مؤمن خبط على باب اوضه حنين
حنين : ايوه يا مؤمن
مؤمن : ممكن تكوى لى القميص ده.
لانى مبعرفش اكوى و مستعجل جدا
حنين : تمام دقايق و يكون جاهز
مؤمن : شكرا
حنين :
* حنين كوت القميص و ادته لمؤمن اوضته و راحت تكمل لبس
لبست دريس و خمار و راحت تشوف مؤمن
حنبن : مؤمن انا نازله عايز حاجه منى قبل ما انزل
مؤمن : استنى انا هوصلك.
حنين : لا شكرا متتعبش نفسك
مؤمن : هوصلك
حنين : طب وصلنى عند بيتى
مؤمن : هو انتى ليكى بيت غير بيتك ده
حنين : بس ده مش بيتى . اقصد وصلنى عند بيت بابا عشان هروح مع ريهام
مؤمن : تمام
* نزلو هما الاتنين مع بعض و حنين دخلت سلمت على حماتها و حماها و على هدير اخت مؤمن و بعدها نزلو
و مؤمن وصلها عند بيتها
حنين : شكرا
مؤمن : العفو .
حنين : ف رعايه الله
مؤمن : ف حفظ الله
* طلعت سلمت على اهلها بسرعه و اخدت ريهام و نزلت
ريهام : وحشتينى اوى
حنين : و انتى كمان يا ريمو والله
ريهام : مالك يا حنين شكلك مش طبيعى.
حنين : ابدا انا كويسه اهوه
ريهام : والله فيه حاجه
حنين : هحكيلك
* كان ليه فيه وقت عن الشغل ف قعدو ع البحر
ريهام : مالك يا حنين
*حنين انهارت و عيطت كتير
ريهام : اهدى بس عشان خاطرى
حنين : مبيحبنيش يا حنين و شايفنى اخته اتجوزنى غصب عنه
ريهام : انتى بتقولى ايه
حنين : عمو انور تعبان اوى و طلب من مؤمن يتجوز ف اتجوزنى
ريهام : و انتى ازاى توافقى تكملى ف حاجه زى دى
حنين : عشان بحبه ، انا كنت بدعى ربنا يكون هو نصيبى و لما بقى نصيبى انا اتوجعت
، انا كنت بدعى ربنا يكون هو نصيبى و لما بقى نصيبى انا اتوجعت ريهام : انا عارفه انه انتى طالما اديتى كلمه عمرك ما هترجعى فيها
خليكى معاه بس
