رواية حب حياتي الفصل الثاني 2
حب حياتي
"الفصل الثانى"
عز الدين : خير يا حببتى بصى هو انتى جايلك عريس و انا شايفه مناسب جدا والله و انتى عارفه بابا بيحبك اد ايه
حنين : يا بابا حضرتك عارف انى مش بفكر ف الموضوع ده 
عز الدين : عشان خاطرى بس اقعدى معاه هو مش غريب اصلا
حنين : هو مين ؟
عز الدين : مؤمن ابن عمك انور
* حنين قلبها دق ما هو حب الطفوله بقى 
حنين مش بقت عارفه ترد تقول ايه
عز الدين : سرحانه ف ايه 
حنين : مين دى اللى سرحانه انا مش سرحانه انا معاك اهوه يا بابا
عز الدين : ها قولتى ايه
حنين : اللى حضرتك تشوفه يا بابا
عزالدبن : الف مبروووك يا حبيبه بابا
*حنين اتكسفت جدا
* ف خلال يومين كان كل شئ جاهز ف بيت حنين عشان يقرأ الفاتحه وكده
و كانت ريهام مع حنين طول اليوم
حنين : انا خايفه اوى يا ربهام بترعش
ريهام : دى زى شكه الدبوس متخافيش
حنين : ينفع مطلعش طيب
ريهام: الله مش ده اللى انتى كنتى بتذاكرى عشان تبقى شاطره زيه دا انتى كنتى بتتكلمى عنه ليل نهار
الله مش ده اللى انتى كنتى بتذاكرى عشان تبقى شاطره زيه دا انتى كنتى بتتكلمى عنه ليل نهار حنين : تصدقى انا غلطانه انى بحكيلك يا وحشه 
ريهام :
حنين : يابت اسكتى بطلى ضحك بكره تبقى مكانى كده و مش هرحمك
ريهام : ياريت والله انا عايزه ارتبط اصلا و اقول خطيبى راح خطيبى جه
* البنات ضحكو كتير و خلاص مؤمن و اهله جم و سلمو على اسرة حنين و قعدو مع بعض و ادم راح ينده لاخته
ادم : يالله يا عروسه 
حنين : متقوليش يا عروسه
ادم : طب يالله يا بسكوته
حنين : ينفع مطلعش يا ادم انا خايفه اوى
ادم : عشت و شوفت مكسوفه
الله يكون ف عونك يا مؤمن
* اصلا مجرد انها بتسمع اسمه قلبها بيوقع
دخلت حنين و كانت لابسه دريس وردى و خمار من نفس اللون كانت جميله اوى و سلمت على اهله
مؤمن كل ده و هو باصص ف الارض
* اتفاجئ انهم سابوهم لوحدهم ف رفع وشه مره واحده اول ما شافها قلبه دق بشكل مش طبيعى و حس انه فرحان و مبعرفش ليه "اد ايه اتغيرت عن اخر مره شافها "
مؤمن : احم ازيك يا حنين
* حنين ف سرها يا نهار ابيض انا هيغمى عليا هو اسمى احلو ليه كده
حنين : الحمد لله بخير و حضرتك عامل ايه ؟
مؤمن ابتسم : حضرتى بخير الحمد لله
حنين : يارب ديما
مؤمن : كبرتى يا حنين اخر مره شوفتك كنتى لسه طفله ف نظرى
حنين اتغاظت ورفعت وشها بسرعه : طفله 
*مؤمن ضحك و هى اتكسفت و بصت ف الارض
المهم اتفقو انها تكون خطوبه و كتب كتاب و فرح
كل ده بعد شهر
و طبعا مؤمن وافق عشان خاطر والده و هو من جواه حاسس بسعاده غريبه بس بيكدب نفسه
و بدأو يجهزو للفرح و للشقه و ريهام بتساعد حنين ف كل حاجه و اخدو اجازه قبل الفرح باسبوع و كل شئ فعلا بقى جاهر
كل ده و طبعا مؤمن مشفش حنين و لا مره و لا حتى اتصل
و هى احترمت ده جدا لانه بيتقى ربنا و بيستنى لما تكون حلاله و بعدها هيكونو مع بعض دى كانت وجهه نظر
حنين
*يوم الفرح
ف قاعه افراح
مؤمن كان واقف و معاه يزيد صاحبه و باباه و ناس كتير بتسلم علبه
فجأه الاضاءه انخفضت و نزلت حنين ف ايد باباها و اخوها واقف جنبها
مؤمن مكنتش يتخيل انه هى هتكون بالجمال ده رغم انها محجبه و يمكن ده سر جمالها
عز الدين : كان بودى اديك ايد حنين بس مينفعش قبل كتب الكتاب
مؤمن : معاك حق يا عمى
*مؤمن جواه مشاعر كتير متلخبطه بس هو قرر انه يعاملها يعرفها كل شئ و يحترم اى قرار هتاخده و رغم ده هو فعلا سعيد و متوتر
و كتبو الكتاب و قام الاهل سلمو عليهم و مؤمن باس ايدها و حنين فرحانه جدا اخيرا دعواتها اتحققت
و بقت مراته
مؤمن : مبرووك يا حنين
حنبن : الله يبارك فيك يا مؤمن
مؤمن : يا نهار أبيض على مؤمن بتاعتك دى 
حنين اتكسفت جدا و بصت ف الارض
مؤمن نفسه مش عارف هو قال كده ازاى حاسس مش و قعد يلوم نفسه على كلامه ده
فجاه قام مؤمن يرقص معاها اسلو
كانت متوتره جدا من فرحتها حسه انها ملكت الدنيا
مؤمن : ايديكى بردانه ليه
حنين : ها لا ابدا مافيش حاجه
مؤمن : انتى بردانه ؟؟؟
حنين : لا
*بعدين الاهل جم يسلمو عليهم و سلمو فعلا
ريهام : الف مبرووووك يا حنين ربنا يتمم لك بخير با عمرى 
حنين : لا متعيطيش بقى والله اعيط انا كمان
ريهام : لا خلاص مش بعيط اهوه تعالى احضنك
حنين : ربنا يخليكى ليا و عقبال ما افرح بيكى
*كل ده تحت نظر مؤمن
بعدين روحو شقتهم و دخل مؤمن الاول و حنين دخلت وراه
كانت فرحانه اوى و هو خايف يتكلم
