رواية شهد الفصل الاخير
عبدالرحمن: روحى يا شهد
عند في شقه زياد
مامته فتحت الباب
: اي يا ست الكل
مامت زياد: عايز اي
زياد: وقت عشا ونوم تقريباً
مامت زياد: اطلع نام فوق علشان متزعهمش
زياد: هدخل اوضتى ومش هطلع منها اقفلي عليا من برا
مامت زياد: حور نايمه فيها
زياد: نعم
مامت زياد: يلا هوينى
زياد: ماشي يا شت الكل
عند عبدالرحمن طلع من اوضة علشان ينزل بعد ما زياد رن عليه فضوله خده وراح المطبخ لقيها نايمه على الارض نزل لمستوها
*شهد شهد
شهد قامت بخضه
عبدالرحمن: اي الى منيمك هنا
شهد عيطت
عبدالرحمن: طيب انتى بتعيطى ليه دلوقتي
شهد: علشان لو قلتلك امك هتتخانق معاى وانا مش عارفه اقولك ايه
عبدالرحمن: اهدى بس وفهنينى
شهد: احلف انك مش هتقول لامك
عبدالرحمن: والله ما هقولها
شهد: انا بنام هنا
عبدالرحمن: ازى ماما قلتلي انك عندك اوضه
شهد نزلة وشها
عبدالرحمن اتتهد: طيب بتنام على الارض كدا مفيش فرشه
شهد: لا الصراحه هو فيه فرشه بس انا من التعب نمت كدا ومفرشتهاش
عبدالرحمن: طيب افرشيها واقفلي باب المطبخ مينفعش تسبيه كدا
شهد: دى ست نسمه تعمل مصيبه اصلها بتحتاج اكل بليل سعات
عبدالرحمن: اسمها نسمها بس اي ست نسمها دى
شهد: هى الى قلتلى اقولها كدا
عبدالرحمن قام: طيب
شهد: حضرتك رايح فين
عبدالرحمن: نازل
شهد: هتتاخر
عبدالرحمن: مش عارف
وسابها ونزل
عند حور صحت براحه تقريباً عمره ما نامت كدا فتحت عنيها تشوف اوضته بإعجاب هى معجبه بيه فعلاً وبعد الى عمله الإعجاب ذاد بيه الباب خبط
حور سابة تيشرت زياد الى كانت بتشم فيه بخوف
: ايوه يا طنط
ام حور: دى انا يا حبيبتي يلا علشان خالك جاى يخدنا
حور طلعت: حاضر يا ماما
ام زياد: مصره تمشي برضو
ام حور: معلش يا ام زياد اكيد مش هفضل هنا العمر كله ممكن بس ترنيلي على زياد يجى عايز اشكره
ام زياد: متقليش كدا زياد بيعزك اوى والله وكان زعلان عليكى جدا
ام حور: اتصليلي بيه بس اشكره وسلم عليه الله اعلم هنشوف بعض تانى امتى.
ام زياد: إن شآء الله نشوف بعض كتير
في الكفايه قاعد زياد وعبدالرحمن
عبدالرحمن: بقولك اي يا زياد
زياد: معاك
عبدالرحمن: هى مين شهد دى يعنى اكمنك عايش هنا مع نسمه وماما
زياد: والله معرف يعنى تقريبا جات هنا وهى عندها 13 او 14 سنه مختش بالى اوى كنت في تالته ثانوي ومش فاضي بس فاكر لما جات البنت دى حصلة مشكله بين مامتى و مامتك وبطلوا يكلموا بعض من سعتها
عبدالرحمن: طيب عايز اخد رايك في حاجه
زياد: اي هى
عبدالرحمن: امى بتقول على البنت دى كدابه وهى اعارفة بكدا وانا مش مصدق وقبل ما انزلى سالتها على حاجه امى قلتلى عليها عيطت وقلتلى هقولك بس متقلهاش ونفت الكلام دا تفتكر هى بتحاول توقعنا في بعض
زياد: عبدالرحمن مفيش حد بيقول على نفسه كداب وفي نفس الوقت جرب برضو ادى البنت دى كلام شوف امك هتقولى عليه اي ودى امك كلام شوف هتقولك اي هحاول بين مين فيهم الصادقه ومين الكدابهى
عبدالرحمن: فكره برضو
زياد: هروح انا دلوقتي علشان ماما بترن شكل الجماعوا مشيوا
عبدالرحمن غمزله: الله يسهلوا
زياد: طول ما انت نابر فيها عمرى ما هتلم عليها
عبدالرحمن: غور يلا
شويه وزياد وصل ولقي ام حور موجوده
: اي دا انا فكرتك مشيتى يا خالتو
ام حور: قبل ما اشوفك وسلم عليك مينفعش
زياد قرب سلم عليه
: لا ازى يا طنط
ام حور: زياد انا بشكرك بجد من قلبي
زياد: ولا يهمك انا ديما لو احتجتى اي حاجه انا موجود
ام حور: ربنا يعزك
زياد بص لحور: مع السلامه يا آنسه حور
حور بخجل: مع السلامه
ام حور: يلا علشان خالك جه وبيرن
زياد: هوصلكم لتحت
عند عبدالرحمن دخل الشقه في وقت متاخر لقي شهد بتنضف
عبدالرحمن: شهد بقولك ايه ممكن تعمليلنا فطارى بلدى كدا علشان زهقت من بتاع لندن
شهد ببتسامه: حاضر
عبدالرحمن دخل اوضة امه لقيه نايمه
: ماما ماما
اوالدته بنوم
: نعم يا حبيبي
عبدالرحمن: انا عايز فطار فخم كدا زى الى متعود عليه في لندن ماشي لقيت شهد نايمه قلت اجى اقولك
ام نسمه: حاضر يا حبيبي من عنيا انا هروح اصحيه هى المفروض تبقا صاحيه من بدرى
عبدالرحمن: هروح انام ساعه لحد ما تجهزوا
عبدالرحمن طلع وراح اوضته وامه استنت لما اتاكدت انه نام وراحت لشهد
: انتى يا زفته ازى تنامى لحد دلوقتي
شهد: بس انا صاحيه من بدرى يا ست هانم و
ام نسمه: انتى هتكدبي عليا يا بت كنتى نايمه واول ما عرفتى انى صحيت صحيتى
شهد بحزن: اسفه
ام نسمه: يلا اخلصي عايزاكى تعملى اكل فخم لعبدالرحمن زى الى كان بياكله برا
شهد: بس هو قلي عايز فول وطعميه واكل بلدى
ام نسمه: بنت زباله مش هتبطلى الكدب الى فيكى غورى يلا اعملى زى ما قلتلك
شهد: حاضر
بعد وقت على السفره شهد بتحط الطبق
ام نسمه بضيق: هتصدق لو قلتلك ان الغبيه دى جات وقلتلى انت قلتلها انك عايز تاكل اكل مصرى بنت كدابه ومش بتبطل اليف ابنى انا ياكل متعودش غير على الغالى
شهد الدموع نزلة من عيونها
عبدالرحمن: اي دا بجد هى قلتلك كدا
ام نسمه: ايوه والله
عبدالرحمن بص لشهد
: انا قلتلك كدا
شهد حسة انه زي امه واخته بيطلعوها كدابه
: لا انت مقلتليش حاجه
شهد جات تمشي
عبدالرحمن: شهد استنى
شهد وقفت
عبدالرحمن بص لامه
: انا طلبت من شهد فعلاً يا ماما
ام نسمه بتوتر: مش فاهمه
عبدالرحمن: طلبت من شهد فول وطعميه
ام نسمه: والى طلبتهمنى
عبدالرحمن: فعلاً طبت منك برضو
ام نسمه: مش فاهمه عايز توصل ليه يا عبدالرحمن
عبدالرحمن: هى قلتلك يا ماما الى انا قلتلهولها
ام نسمه: مش فاهمه برضو يا عبدالرحمن
عبدالرحمن وقف: مش ضرورى يا امى انا نزل
عبدالرحمن الرحمن نزل
نسمه: في اي يا ماما مش فاهمه
ام نسمه: اخوكى بيدور ورايا عيزله واقفه... بصت لشهد
شهد بخوف: والله ما عملت حاجه
ام نسمه: عارفه يا حبيبتي
عند ام زياد فتحت الباب للى بيخبط
: عبدالرحمن ازيك يا حبيبى خالتك
عبدالرحمن ببتسامه: ازيك يا خالتوا عامله ايه
ام زياد: تعاله اخدل يا حبيبي انا الحمدلله بخير
عبدالرحمن دخل
: امال فين زياد
ام زياد: نايم يا حبيبي
عبدالرحمن: كويس علشان عايز اتكلم معاكى
ام زياد: تتكلم معاى في اي
عبدالرحمن: نقعد بس الاول
ام زياد قعدت وعبدالرحمن قعد
ام زياد: خير يا حبيبي قلقتنى
عبدالرحمن: البنت الى اسمها شهد الى شغاله في بيتنا اي حكيتها
ام زياد: وشمعنا جاى تسالنى انا
عبدالرحمن: مش هكدب عليكي في الاول شفتها قلت خدامه وخلاص وبعدين لحظة كره امى ليها قلت عادى في ناس كتيره مش بتحب تدى وشه للخدامات بس بعدين اكتشفت ان امى مش بطيقه وبتلبسه حاجات زى الكدب وان ايدها طويله ومبارح كنت بكلم زياد وقلي ان من يوم ما البنت دى جات وانتى مخاصمه امى
ام زياد: اسال امك يا عبدالرحمن
عبدالرحمن: مش هتقلي حاجه
ام زياد: كل الى هقولهولك البنت دى مش خدامه دى بنت سيد امك وبنت ناس بس اهو لما البقره بتقع تكتر سكاكينه والبنت دى تبقا قريبه منك جدا
عبدالرحمن: مش فاهمه حاجه
ام زياد: انا مش عايز مشاكل مع امك يا عبدالرحمن وعلشان خاطر البت الغلبانه الى امك جايه عليها انا قلتلك حاجه بسيطه عنها بس هو دا الى هقدر اقلهولك
زياد طلع من اوضته: اي دا عبدالرحمن صباح الفل
عبدالرحمن: صباح النور
زياد: اعمليلنا الفطار يا ماما
عبدالرحمن: لا انا فاطر هنزل دلوقتي
زياد: في حاجه
عبدالرحمن: لا يا عم مفيش جاى اسلم على خالتى
زياد! ماشي يسطا
عبدالرحمن نزل وزياد بص لامه
: كان عايز اي
ام زياد: بيسال على الخدامه الى اسمها شهد
زياد: هى اي حكايتها يا ماما بصحيح
ام زياد: هتعرف قريب ابن خالتك بدى يدور وهيعرف
في شقه عبدالرحمن دخل بضيق
: عايز عصير يا شهد
ودخل اوضته
شويه ودخلت شهد
: العصير
عبدالرحمن خده منها وبصلها
: انتى تبقيلي اي يا شهد
شهد بصت لتحت بخوف
عبدالرحمن: طيب خلاص باباكى اسمه اي
شهد اتردد تقوله بس ممكن ميكونش يعرف ولدها اصلا
شهد: ممدوح محمد رمضان
عبدالرحمن: طيب انا معرفش الاسم دا يعنى تقربيلي منين
شهد: هطلع انا علشان مامتك بتنهد عليا
عبدالرحمن هز راسه وهى طلعت
شهد اول ما طلعت مسكتها ام نسمه ودخلت اوضتها
: كان بيقولك اي انطقى
شهد: س... سالنى انا ابقاله اي
ام نسمه: وانتى قلتى ايه
شهد: مقلتوش
ام نسمه: انتى لازم تمشي من هنا
شهد بدموع: لا ونبي يا مرات خالى
ام نسمه: خلاص مش همشيكى بس متقلولوش حاجه
شهد: حاضر
ام نسمه: روحى حضرى الغدا
شهد اول ما طلعت
نسمه: هنعمل اي
ام نسمه: البنت دى لازم تمشي من هنا
نسمه: ما هى مش هتقول حاجه خليها اهى تخدمنا وخلاص
ام نسمه: بس اخوكى بيدور وهيعرف كنت عارفه ان ام زياد هتقله
نسمه: طيب ما انتى قلتيلها مش همشيكى
ام نسمه: لما اخوكى يبقا مش، هنا هى ساكته علشان مش لاقيه حته تروحها وعايزه تقعد معانا انما لو طردنها يبقا خربانه خربانه هتقوله
نسمه: تصدقي
ام نسمه: رقبيلي اخوكى اول ما ينزل هنزلها غصب عنها
بعد وقت
نسمه: نزل يا ماما نزل
ام نسمه قامت وراحت لشهد
: يلا لمى هدومك ومشي
شهد بخوف: لا ونبي يا مرات خالى والله ما ليا حد غيركم دا انا اتبهد من بعدكم
ام نسمه: شكلك مش هتنزلى بزوق
مسكت ايدها ومشيت بيها لحد تحت وزقتها
: اياكى تفضلي واقفه هنا صدقينى هقتلك... يلا غورى
شهد مشيت وهى بتعيط فجاء خبطت في حد وكان عبد الرحمن عبدالرحمن: شهد بتعيطى كدا ليه في اي
شهد: عايز تعرف انا ابقالك اي انا ابقا بنت عمتك الى امها ماتت ومن يومها وهى مزلوله للى يسوا وميسواش
عبدالرحمن بصدمه: بنت عمتى بس قلولى انك قاعده مع عمك
شهد: ترطنى لما مقدرش يصرف عليا
عبدالرحمن: شهد
شهد بشهقات: اي
عبدالرحمن: تتجوزينى
بعد مرور اسبوع
زياد: الا صحيح يا ماما متعرفيش حاجه عن ام حور
ام زياد: والله ما اعرف يا ابنى بس كان في راجل غريب في شقتهم امبارح كنت هساله عنهم وبعدين اتكسفت
زياد: احسن انك مسالتيش
ام زياد: عبدالرحمن عامل اي مع شهد
زياد: معيشه احسن حاجه مش مخليها ناقصه حاجه
ام زياد بحب: ربنا يسعدهم يارب يا سلام لو يعيش معاه على كدا وميعرفش العقربه امه واخته بس هو مصر يعرفهم انه اتجوزها
زياد: اكيد يا ماما هيعرفوا هما بداو يلاحظوا غيابه كل شويه اصلا
ام زياد: عبال ما افرح بيك كدا يارب
زياد: يارب يا ست الكل يارب هنزل انا بقا
ام زياد: مع السلامه يا حبيبي خد بالك من نفسك
زياد اول ما طلع من شقتهم قابل حور الى طالعه
زياد: حور
حور: استاذ زياد ازي حضرتك
زياد: الحمدلله بس هو في حاجه علشان جايه
حور: ماما اطلقت من بابا والشقه اتكتبت ليا وجايه اخد باقي الحاجه وضبه علشان هنأجره
زياد: جايه لوحده طنط مش معاكى
حور: ماما مقدرتش تيجى بس خالوا معاى
زياد بص على الراجل الى طالع
خال حور: سلام عليكم
زياد: وعليكم السلام ازى حضرتك انا زياد جار حور القديم
خال حور: غنى عند التعريف حور حكتلي عن الموقف الى عملته معاهم وشكرا بجد
زياد بص لحور
: لا العفوا
خال حور فهم انه عايز يقوله حاجه على انفراد
خال حور: روحى يا حور وانا جاى وراكى
حور: حاضر يا خالوا
حور دخلت وخاله بص لزياد
زياد: احم انا كنت عايز من حضرتك معاد علشان اجى اشرب الشاى... والله حولة كتير اوصل لطنط بعد ما مشيت من هنا بس مرفتش
خال حور أبتسم: تعاله بكره يا زياد
زياد: طبعا طبعا بكره الساعه سته ابقا عندك انا ولدتى
خال حور: تنورنا
في شقه تاني
عبدالرحمن دخل المطبخ وحضن شهد من ضهرها
: بتعملى اي
شهد: خضيتنى
عبدالرحمن ضحك: سلامتك من الخضه يا جميل
شهد: مامتك لو شافت كدا احتمال تتشل
عبدالرحمن: إن شآء الله تتقبل الوضع وخصوصا ان في بيبيى جاى في الطريق
شهد بستغراب: بيبي اي
عبدالرحمن: الصراحه تعبك كل يوم دا مخلينى شاكك انك حامل
شهد خوف: حامل
عبد الرحمن: في اي مالك يا شهد خايفه من اي
شهد: افرض امك موفقاش يا عبدالرحمن وقلتلك يا انا يا هى
عبدالرحمن بحب: يا حبيبتى مستحيل اسيبك حتى لو مش علشان مراتى علشان ابنى ولوا مش علشان ابنى علشان انتى بنت عمتى ومش انا الى يرمى عرضه
شهد: ربنا يخليك ليا
عبدالرحمن: هروح انا دلوقتي وجيلك بلبل خدى بالك من نفسك
شهد: حاضر
في شقة والدته
نسمه: ما هو مش راضي يقول بيبات فين ولا بيخفي فين باليومين
ام نسمه: انا خايفه من وجود شهد في الموضوع
نسمه: شهد هى مشيت قدامنا
ام نسمه: مش مطمنه
نسمه: هو جه صوت الباب
ام نسمه: انا هطلع اتكلم معاه وأواجه
طلعتليه بضيق
ام نسمه بحده: كنت فين يا عبدالرحمن
عبدالرحمن بضيق: يلزمك في حاجه
امه بعصبيه: كنت فين يا عبدالرحمن
عبدالرحمن: عند مراتى
امه بصدمه: مراتك... مراتك مين
عبدالرحمن *شهد يا ماما بنت عمتى
ام نسمه في الحظه دى وقعت من طوله ونسمه طلعت من ورا الباب تصرخ
عبدالرحمن شالها وخدها المستشفى
بليل عند زياد دخل البيت بفرحه
: ست الكل ست الكل
ام زياد: اي يا حبيبي
زياد: يلا كدا البسي وجهزى نفسك علشان راحه تخطبى لابنك
ام زياد بفرحه: بجد يا الف نهار ابيض مين هى
زياد: حور انا قبلت عمه النهارده وقلتله انى عايز اشرب معاه شاى
ام زياد: زين ما اخترت يا حبيبي هروح البس خمسه وبقا جاهزه
ام زياد: حبيبتى يا ست الكل
بعد وقت في المستشفى
عبدالرحمن بقلق: ماله يا دكتور
الدكتور: هبوط حاد في الدم
عبدالرحمن: طيب هى كويسه
الدكتور: ايوه تقدر تدخل تشوفها
عبدالرحمن دخل هو واخته نسمه
عبدالرحمن: الف سلامه عليكى يا امى
ام نسمه: طلقه يا عبدالرحمن لو بتحبني
عبدالرحمن: لو هنتكلم في الموضوع دا يبقا تنسينى يا امى انا هخدها وسافر
ام نسمه: وانا يا ابنى
عبدالرحمن: انتى في ايدك القرار يا تعيش معاكى وتقبليها يا اخدها وسافر
ام نسمه: يبقا خلاص يا عبدالرحمن شوف طريقك
عبدالرحمن بعصبيه: انتى ليه بتكرهيها كدا مجرد ما عرفتى انى اتجوزتها كنتى هتموتى لدرجه بتكرهيها
ام نسمه: ايوه يا عبدالرحمن طول عمرى بكره عمتك وبعدين عجبك فيها اي كنت هجبلك ست ستها
عبدالرحمن: يلا يا ماما علشان اوصلك
عند زياد
زياد: احم انا جاى وطالب ايد حور بنت اخت حضرتك
جد حور: نورتنا يا ابنى فين والدك خالك
زياد: بنورك يا حج احم انا والدى متوفي ومعنديش حد غير ابن خالها هيجى الدور الجاى لو فيه إن شاءلله
الجد: بتشتغل اي
زياد: عندى ورشه عربيات
الجد: الهم مبارك... حور... حور هاتى الشربات
زياد ابتسم بفرحه
وحور دخلت بشربات وزياد فضل يبصلها
في شقه ام عبدالرحمن دخل وهو ساند امه
عبدالرحمن نيم امه على السرير وكان هيمشي
ام نسمه: انت رايح فين
عبدالرحمن: رايح لمراتى
ام نسمه: هاتها يا عبدالرحمن
عبدالرحمن: واي الى يضمن ليا انك متأذيهلش
ام نسمه: انك هتسيبنى وتمشي يا عبدالرحمن انا عايزك جنبي وتجوز الى تعجبك
عبدالرحمن: ماشي هحيبها هنا في الشقه الى فوقينا اول معرف بس انك قلتيلها نص كلمه هسيب البلد وامشي
ام نسمه: ماشي
عبدالرحمن: وااه صحيح هى حامل
وطلع
نسمه! يعني اي يا ماما هتخليها تيجى هنا
ام نسمه: امال عايزه اخوكى يسافر خليه يجيبها وملناش دخل بيها
بعد مرور شهر
زياد واقف مع حور في البلكونة
زياد: مش مصدق انننا كدبنا الكتاب وبقي بتاتتى
حور بخجل: انت كنت بتحبنى
زيااد: مكنش باين عليا يعني
حور: معرفش
زياد: تحبي اقولك
حور: قول
زياد قرب منها حور رجعت لورا
: هتعمل ايه
زياد: هقولك بحبك ولا لا
حور: طيب قول وانت بعيد
زياد: من الاخر كدا هبوسك
حور: زياد خالى يدخل
زياد: طيب هنتجوز امتى
حور: ما عمى قالك بعد شهرين
زياد: مينفعش تكلميه يغير رايه
حور بخجل: زياد
زياد: نعم يا روح زياد
حور: انا بحبك... ودخلت على جوه جرى
زياد طلع وراها
: بت خدى هنا تعالى
عبدالرحمن: عمى الرومانسي يلا علشان اتاخرنا والناس عايزه تنام
زياد بضيق: ماشي يا عم
عند ام نسمه
شهد: ازيك يا حماتى
ام نسمه: عايزه اي مش ختيه خلاص
شهد بدموع: انتى ليه بتعملى معاى كدا انا نفسي تكونى امى من ساعة ما رجعت وانا اصالح فيكى
ام نسمه: اطلعى يا شهد قبل ما جوزك ينزل ويفكر انى ضربتك
شهد طلعت على فوق بتعيط
عبدالرحمن بقلق: في اي مالك ماما قلتلك حاجه
شهد: لا انا نزلت تحت علشان اكلمها وبرضوا رفضت
عبدالرحمن: معلش يا حبيتى صدقينى مع الوقت هتتقابلك
شهد: يارب يا عبد الرحمن يارب
عبدالرحمن: يلا ننام يا حبيتى
بعد شهرين
زياد نزل حور الى لابسه فستان فرحه بسرعه على السرير
حور: في اي
زياد: مرات عبدالرحمن بتولد تحت
حور: انا هنزل معاك
زياد: تنزلى فين بفستانك دا خليكى هنا وانا هبقا اطمنك
تحت
شهد في شقه ام زياد نايمه على السرير وجنبه ام عبدالرحمن وام زياد وام حور
ام عبدالرحمن: على مهلك يا حبيبتي وخدى نفسك
شهد: مش قادره يا حماتى مش قادره
ام عبدالرحمن بخوف: ربنا يقومك بسلامه يارب قومها بسلامه هى والى في بطنها
برا
نسمه: اهدى يا عبدالرحمن إن شاءلله خير
عبدالرحمن: انا خايف عليه اوى
نسمه: متقلقش وتوكل على الله
اتنهد براحه اول ما سمع صوت عياط طفل وهى بطلت صويت
عبدالرحمن: الحمدلله
ام حور طلعت شايله عيل
: ولاد زى القمر
عبدالرحمن خده منها
*شكرا يا طنط هى كويسه
ام حور: كويسه يا ابنى والدكتوره هتيجى كمان خمس دقايق وتبقا كويسه
بعد وقت عبدالرحمن دخل
ام نسمه: الف مبروك يا حبيبي
عبدالرحمن باس ايدها
: الله يسلمك يا ابنى
ام عبدالرحمن خدت الطفل منه وحطته جنب شهد
: مبروك يا مرات ابنى... تمت
