رواية سكن العمر كاملة بقلم روان وليد
_فوقى لنفسك بقا انتى ولا حلوة ولا حاجه انتى سمرا ووشك مليان حبوب، وعماله فيها الخضرا الشريفه ومش عايزانى امسك ايدك، وبتقولى انه حرام، مش كفايه انى مستحملك بشكلك دا
_قلع الدبله ورماها فى وشها
_خدى ياريت مشوفش وشك تانى
-قعلت الدبله انا كمان واديتهاله ومشيت وانا قلبى مكسور، فكره ان حد يعايرك بشكلك او بجسمك او حاجه وحشه فيك دا حاجه توجع، حتى لو ع سبيل الهزار، ف بردو بتكسر القلب، مشيت وانا مش عارفه راحه فين، رجلى ودتنى للبحر، صديق احزانى، هو الوحيد اللى مش بيسخر من شكلى، مع اننا لو ركزنا شويه، فأنا جميله، مش غرور ولا حاجه بس، ربنا مخلقش حاجه وحشه، ربنا صُورنا فى احسن صورة، مفيش حاجه اسمها دا وحش ودا حلو، لا كلنا حلوين.
-شوفت ي بحر، احمد سابنى بس انا مش زعلانه اووى يعنى، انا بس مكسورة بس عادى متعوده ع كدا من اقرب الناس ليا، بس فرحانه بردو انى صح، وانى رفضت انه يمسك ايدى فى فترة الخطوبه، عشان حرام، بحمد ربنا انه كشفه ع حقيقته قبل الجواز.
جت موجه عاليه ومعاها نسمه هوا طبطبت ع قلبى.
-انا بحبك اووى ي بحر، انا ماشيه دلوقتى وهجيلك تانى.
روحت البيت،بس المرادى معنديش طاقه لمشكله كل يوم مع امى،لاى سبب،لو محصلش مشكله يبقى اليوم فيه حاجه غلط،فتحت الباب.
•جيتى ي ختى
-ايوة
•اتأخرتى ليه
-كنت طالعه من المكتبه بشترى كتب لقيت احمد فى وشي وكان عايزينا نخرج،وبعدين فسخنا الخطوبه
•بصدمه..بتقولى اى؟!
-كان عايز يمسك ايدى وانا مقبلتش وكمان مردتش اخرج معاه فرمى الدبله فى وشي وعايرنى بشكلى،وانا اديته الدبله
•بقا ي جزمه تفسخى الخطوبه عشان عايز يمسك ايدك!!ومرضتيش ليه ي روح امك
-مرضتش لانه حرام وانا مش هعمل حاجه حرام،لو بدأنا حياتنا ع حرام هتتهد بسهوله
•مسكتنى من شعرى من تحت الخمار...انا هوريكى يبنت الجزمه،مش كفايه شكلك دا،لا وكمان بتفسخى الخطوبه عشان سبب تافه زيك
•زقتنى ع الارض وقالت....ادخلى اوضتك ومتتطلعيش منها الا ع بكرا اما نشوف صرفه ليكى فى الموقف الهباب دا
-دخلت اوضتى وانكمشت ع نفسي،وعيطت،معيطتش كتير او يمكن الدموع مش عايزة تنزل لانى متعوده ع كدا،بس قلبى وجعنى جامد لدرجه ان النفس بيخرج بالعافيه،قرأت قرآن شويه لحد ما الوجع خف ونمت.
تانى يوم
-خرجت من الاوضه،لقيت امى وابويا واقفين ومريم اختى الصغيرة بتبصلى بنظرة خوف و حُـزن وابويا ماسك عصايه طويله...اول ما شافونى.......
