رواية مرات الضابط الفصل الخامس عشر 15 بقلم نورا عبدالرؤوف
الحلقه ال ١٥
من روايه مرات الظابط
بقلم \ نورا عبدالرؤوف
صباح يوم جديد قدام بحر اسكندريه
كانوا البنات واقفين قدام البحر وكل واحده سرحانه
نور وهى بتستنشق الهوا : الله بجد نفسي اعيش قدام البحر ياااه لو نيجى كل سنه هنا
نورهان : انا متفائله اننا هنيجى هنا كل سنه ونجيب عيالنا معانا كمان
مريم : ههههههه كمان عيالنا ايه يانورهان انتى بتحلمى
نورهان : تراهنى اننا هنجيب عيالنا هنا
هايدى : خلاص بقي يابنات تعالو نروح القلعه
نور : روحوا انتو وسيبونى اقعد قدام حبيبي
مريم : طب تعالى نروح وهنرجع تانى لحبيبك
راحو البنات اتفسحوا وراحوا القلعه البنات راحوا مطعم عشان يتغدوا
نور : انا مش عايزه اكل سمك
هايدى : لازم يانور اللى يجى اسكندريه ياكل سمك
نور : انا مبحبش انضفه
نورهان : خلاص يانور انا هنضفهولك
طلبوا البنات السمك ونورهان كانت بتنضف لنور السمك واكلو السمك وشربوا العصاير بتاعتهم وفضلوا يهزروا ويضحكو
مشرف الرحله : يلا يابنات عشان نروح
نور وشوشت نورهان عشان عايزه تودع البحر
نورهان : استنى اقول للبنات ونروح نودعه سوا
نورهان : يابنات تعالو نودع البحر قبل مانمشي
راحلو البنات يودعوا البحر واتصوروا مع بعض وبعدين راحوا يركبوا الباص
نور : صحيح اختك هتتجوز امتى يانورا
نورهان : هتتجوز فى الاجازه بتاعتنا ان شاء الله
مريم : هو فاضل اسبوعين على الامتحانات بتاعتنا
هايدى : ايوه انا بجد خايفه
نورهان : متخافوش سيبوها على ربنا
وبعد ساعات وصلوا البنات الى بيوتهم وهما فى قمه السعاده
البنات قضوا الاسبوعين اللى فاضلين على الامتحانات فى الدروس والمذاكره
ومابيناموش غير ساعات قليله والباقى فى المذاكره لحد ماجه ميعاد الامتحانات اللى الكل خايفه منها .
اول يوم كان امتحان عربي ودين البنات راحوا المدرسه وهما خايفين جدا كل واحده راحت لجنتها والامتحان ابتدا وكان الامتحان جاى سهل جدا وبعد ساعتين ونص وقت الامتحان خلص والبنات طلعوا بريك
مريم : الامتحان كان سهل جدا
نور : ايوه الحمدلله عقبال الباقى
نورهان : بنات انا كنت عايزه اقول حاجه
نور: هتتكلمى عن زياد صح
نورهان : يابنت الايه عرفتى ازاى !
نور : بحس بيكى انتى لسه بتحبيه بعد اللى عملو ده كله
نورهان : مين قالك انى بحبه ده انا بدعى ان البنت اللى بيحبها دى تكسفوا وتحرجوا زى ماعمل معايا
هايدى : بت مين
نورهان : بصي ياستى البت دى جارتهم بس بيقولوا متكبره جدا وكدا وهو بيحبها وشغاله دكتوره
نور : ومين اللى قالك
نورهان : عمرو قال لمرام وهى قالتلى
هايدى : بس انتى مش بتفكرى فيه صح
نورهان : من يوم اللى حصل وانا كرهته ومش عايزه اشوف وشه حتى
نور : فاكره اليوم اللى كان بيراقب عليكى فيه كان نفسي تقفى معاه وتشوفى كان هيتكلم ف ايه
نورهان : مكنتش عاوزه اعرف ولا حتى اشوف وشه
مريم : يلا يابنات الامتحان هيبدأ
مشوا البنات ودخلو اللجنه والامتحان بدأ كان امتحان دين ومدته كانت ساعه ونورهان طلعت الادوات والاستيكه وابتسمت وافتكرت لما كانت هى ونور وهايدى يغشوا عليها
اللجنه كانت صعبه شويه بس الحمدلله البنات حلوا كويس وخلص الوقت وطلعو البنات عشان يروحوا
نور : احنا على فكره ورانا درس
مريم : انا بجد مش قادره بلاش نروحو
نورهان : ازاى يامريم استحملى عشان حلمك
هايدى : يلا عشان منتأخرش
وراحو البنات الدرس تعدى ايام الامتحانات ويعدى شهر على الامتحانات والبنات مستنيين النتيجه
وجه يوم فرح عمرو ومرام
نورهان هى واصحابها كانوا مع مرام عند الكوافير وعمرو اول ماشاف مرام ابتسم وباسمها من راسها وراحوا عشان يتصوروا ونورهان اول ماشافت زباد اتخنقت واصحابها حسوا بكده فامشوا عشان يركبوا العربيه اللى هتوصلهم للقاعه ومرام وعمرو وصلوا القاعه بالزفه وكانوا مبسوطين ودخلوا القاعه ورقصوا اول رقصه اسلو ليهم وبعد كدا رقصوا على الاغانى الشعبي والمهرجانات والفرح كان هايص والبنات كانوا بيرقصوا وفرحانين والبنات استأذنوا من نورهان عشان يروحوا
نورهان : طب استنوا نرقص على اغنيه يوم تلات
والبنات فضلو يرقصوا ويغنوا مع بعض وكانوا فرحانين اوى وبعدين روحوا وكانت يمنى صاحبه نورهان معاهم
ونورهان بتوصلهم لبره القاعه وبتودعهم لقت حد بينده عليها وقفت وبتبص تشوف مين لقت زياد
زياد : نورهان استنى عاوز اتكلم معاكى
نورهان : وانا قولتلك قبل كده مفيش كلام مابينا يا استاذ زياد
زياد : استاذ ! طب بعد اذنك انا مش هاخد من وقتك غير دقايق
نورهان : وانا قولتلك مش فاضيالك انت ايه يااخى مبتفهمش
وجات تمشي زياد مسكها من ايديها
راحت نورهان ضربته بالقلم على وشه
نورهان : انت اتجننت باين عليك كده عارف اقسم بالله لو شوفتك قدامى تانى او حاولت تكلمنى مش هيحصلك كويس فاهم
زياد والشر بيطق من عينيه : انتى فاكره نفسك ايه هاااا متفرعنه على ايه انتى مش شايفه نفسك يابت عامله ازاى
ده انتى مفيش حد بيعبرك ولا هيعبرك بشكلك وجسمك ده بس وحياة امى يانورهان لهدفعك تمن القلم ده غالى اوى
نورهان: انت حيوان وابقي ورينى هتعمل ايه كتك القرف
وسابته ودخلت القاعه بسرعه وبعد شويه خلص الفرح وروحت البيت مع اهلها
واول مادخلت اوضتها فضلت تعيط بحرقه وتدعى على زياد ونامت وهى بتعيط وبالفستان
تانى يوم الصبح صحت وحاسه بصداع فظيع بسبب العياط بتاع امبارح كلمت صحابها وقالتلهم يجولها واول ماجم دخلولها اوضتها على طول ونورهان اول ماشفتهم فضلت تعيط وهما يسألوها فى ايه وهى تعيط بحرقه وهما حاضننها وبعد ماهدت شويه وحكتلهم على اللى حصل
هايدى بغضب : هو فاكر نفسه ايه الحيوان ده طب يبقى يقربلك كده
نور : اهدى ياهايدى عاوزين نفكر هنعمل ايه مع الحيوان ده
مريم : ولا يقدر يعمل حاجه ده اخره كلام وتهديد ع الفاضى بسبب القلم اللى نورهان رزعته ع وشه بس طلعتى جامده و عجبتينى يابت والله وخصوصا حتت القلم دى كيفتنى اوى
البنات ضحكوا على كلامها وقضوا باقى اليوم مع نورهان عشان يفرفشوها شويه وخلص اليوم
